Ο νέος στρατιώτης έλεγε λόγια αγάπης που ο άλλος δεν άκουγε. Με δάκρυα στα μάτια άνοιξε λάκκο και τον έθαψε. Προσευχήθηκε ώρα πολλή στο θεό να τον συγχωρέσει. ξαναγύρισε στον πόλεμο μα όπλο δεν μπορούσε να ξαναπιάσει. Δεν ήθελε να φορτωθεί άλλο άδικο φόνο. Το βράδυ στη γωνιά του πήρε μολύβι και χαρτί κι έπιασε να γράψει ένα γράμμα στη μάνα του. " Μάνα, αυτό είναι το τελευταίο γράμμα που σου γράφω...". Ήταν βέβαιος πια πως η ίδια μοίρα τον περίμενε. Κάποια άλλη μέρα σε κάποια άλλη μάχη κάποιος άλλος θα έπαιρνε τώρα τη θέση του, θα ξεχνούσε οτι ήταν άνθρωπος, θα σήκωνε το όπλο και θα τον πυροβολούσε δίχως να νιώσει καμιά ενοχή. Και έπειτα αυτόν θα τρώνε οι τύψεις. "Ετσι είναι ο πόλεμος, μάνα. Ένα κτήνος σε κάνει. Ένα κτήνος που δε θα ήθελες για γιο σου, μάνα. Σε φιλώ γλυκα για τελευταία φορά. Ο γιος σου".
Κυριακή Μπαμπαϊτου
Το σκοτάδι πύκνωσε περισσότερο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου